Postać wampira, bladego arystokraty w czarnej pelerynie, obdarzonego demoniczną seksualnością, pojawiła się po raz pierwszy w opowiadaniu Wampir Johna Williama Polidoriego (1819), wielkiego wielbiciela lorda George’u Byrona, romantycznego artysty i podróżnika. Taki właśnie portret wzorowany na Byronie wszedł w XX w. do popkultury za sprawą licznych filmowych adaptacji. Wampir z powieści Irlandczyka Brama Stokera, tytułowy hrabia Dracula, luźno tylko związany z historyczną postacią średniowiecznego hospodara wołoskiego Włada III Palownika, miał nieco inną powierzchowność i nosił długi biały wąs. Najbardziej przerażającą postać wampira, mężczyzny przypominającego nietoperza, o nagiej czaszce, z ostrymi zębami i krogulczymi palcami stworzył już w 1922 roku, niemiecki reżyser Friedrich Murnau, twórca Nosferatu – symfonii grozy, którego śladem ponad pół wieku później podążył Werner Herzog, reżyserując film Nosferatu wampir (1979).
Krzysztof Pastor z librecistą Pawłem Chynowskim powrócili do pierwowzoru pięknego arystokraty, znanego z oscarowej ekranizacji z 1992 roku w reżyserii Francisa Forda Coppoli i muzyką Wojciecha Kilara, smukłego bruneta z długimi włosami, prześladowanego przez groźne fatum, które zdjąć z niego może tylko miłość.
Dracula w choreografii Pastora to wzruszający kostiumowy spektakl o miłości, której nie pokona nawet śmierć. Tytułowy hrabia idzie na wojnę i walczy na niej dzielnie. Gdy jego żona Elizabeta dostaje fałszywą wiadomość o jego śmierci, zabija się. Dumny biskup odmawia pochówku, a wtedy zrozpaczony Dracula zabija go, dostaje się w szpony zła i zamienia się starca. Po latach wyjeżdża do Londynu. Tam odbywa się wspaniała scena balu z muzyką z filmu Trędowata. Dracula spotyka tam dziewczynę o imieniu Mina, niepokojąco podobną do jego zmarłej ukochanej żony. Właśnie ona pomoże nieszczęśnikowi uwolnić się od zła, a on, by ją chronić, złoży ofiarę z własnego życia.
Spektakl nominowano do prestiżowej Helpmann Awards w kategorii „Najlepsze przedstawienie baletowe” i trzykrotnie nagrodzono w konkursie Performing Arts WA Awards – za koncepcję i realizację spektaklu oraz za kostiumy i aranżację muzyczną. Druga australijska premiera odbyła się w listopadzie 2021 roku w Queensland Ballet w Brisbane.
Spektakl dostępny będzie bezpłatnie na platformie vod.teatrwielki.pl od 20 lutego 2025 godz. 19.00 przez kolejne dwa miesiące.
Reżyseria video – Ewa Krasucka
Образ вампіра, блідого аристократа в чорному плащі, наділеного демонічною сексуальністю, вперше з’явився в оповіданні «Вампір» Джона Вільяма Полідорі (1819), великого шанувальника лорда Джорджа Байрона – романтичного митця і мандрівника. Саме цей портрет, натхненний Байроном, увійшов у XX століття як частина попкультури завдяки численним екранізаціям. Вампір із роману ірландця Брема Стокера, титульний граф Дракула, який мав лише віддалений зв’язок з історичною постаттю середньовічного волоського господаря Влада III Цепеша, виглядав дещо інакше – він носив довгі білі вуса.
Найбільш моторошний образ вампіра – чоловіка, схожого на кажана, з лисою головою, гострими зубами та кігтистими пальцями – створив ще у 1922 році німецький режисер Фрідріх Мурнау у своєму фільмі «Носферату – симфонія жаху». Понад пів століття потому його слідами пішов Вернер Херцог, знявши фільм «Носферату – вампір» (1979).